Optymalne topologie sieci sensorów bezprzewodowych w niestandardowych środowiskach

W pracy należy opracować metodykę określenia optymalnych topologii sieci sensorów bezprzewodowych WSN (ang. Wireless Sensor Network) w niestandardowych środowiskach pracy. Przykładem takiego środowiska jest wnętrze rakiety kosmicznej, samolotu czy pociągu. Środowiska te charakteryzują się znacznym stosunkiem długości do średnicy przekroju poprzecznego. Ponadto poszycie tych pojazdów określa warunki brzegowe dla propagacji fal radiowych w postaci ścianek przewodzących (klatka Faraday’a).

W pracy należy rozważyć sytuacje, gdy w ogólności większość węzłów (sensorów) sieci nie łączy się bezpośrednio z centrum (rejestratorem stanów) tylko przez węzły (sensory) pośrednie. Nie zawsze wszystkie węzły działają (ze względu na oszczędność energii mogą być uśpione – z możliwością wybudzenia). Niektóre z węzłów mogą ulec uszkodzeniu. Sieć musi mieć możliwość auto-konfiguracji tak aby jak najdłużej mogła rejestrować stany z jak największej ilości węzłów.

Opracowana metodyka zostanie zastosowana do budowy rzeczywistej sieci WSN, która zostanie przetestowana w locie rakiety badawczej na wysokość do 10 km.